Genç yaşta evlilik tartışmaya açık bir mevzu. Birtakım beşerler mesleği ön plana alırken, birtakım beşerler erkenden ailesini kurmak istiyor. Seçim kişinin özgür hür iradesine kalmış, lakin genç yaşta evlendiklerine pişman olan bu beşerler kıssaları ile sizi biraz düşündürebilir!
Kaynak: https://www.buzzfeed.com/sydrobinson1…
1. “25 yaşımda evlendim ve 26 yaşımda boşandım. Evlenmeden evvel iki buçuk yıl çıktık ve artık geriye baktığımda…
(şu an 31 yaşımdayım) sinyalleri görmem gerekirmiş diye düşünüyorum. Beni ‘Seni seviyorum, o yüzden şöyle yapmalısın’ biçiminde denetim ederdi. Alkol sorunu vardı ve bu yüzden beni suçlardı. Kendimi daima bakıcı üzere hissettim, utanç verici bir şey söylemediğinden yahut aileme/arkadaşlarıma hakaret etmediğinden daima emin olmak zorundaydım. Yüküm büyüktü ve anksiyetem kötüleşiyordu. Geçmiş yıllarda aldığım terapi yardımcı oldu ve artık bu vakte kadarki yaşadığım en âlâ ilginin içindeyim.’
2. “Bence genç çiftler ya bir arada büyüyor ya da kendi başlarına büyüyerek ayrılıyorlar. Ben ikinci gruptayım…
İkimiz de işler kötüleşinceye ve içinden çıkılmaz bir hal alana dek konuşmazdık. Evlenmeden evvel 6 yıl kadar birlikteliğimiz oldu ve dört yıl sonra boşandık. Ayrıldığımızda 27 yaşındaydık. Katiyetle yapmamış olmayı dilediğim bir sürü yanılgı yaptım. Sağlıklı bir bağlantının gerektirdiği hiçbir şeyi yapmadık. Bir gün halının altına süpüremeyecek kadar birikene dek halının altına süpürdük her şeyi.’
3. “İki buçuk yıl sonra 23 yaşımızda evlendik. O vakitlerde kendime hürmet ve özgüven sorunları ile uğraşıyordum…
Erkeklerle geçmişte münasebetlerim olsa da, hiçbir vakit önemli ve uzun periyodik bir tane olmadı. Kocamla tanıştığımda, sanırım ikimiz de ‘yeterli’ bir insan tipi üzerinde takılı kaldık. Ortak hiçbir özelliğimiz yok üzereydi, ve daima olarak makus hengameler ederdik. Yedi yıl birlikteliğin akabinde ona ayrılmak istediğimi söyledim. Hiçbir mal mülk yahut çocuğumuz olmadığından epeyce dostça ve süratliydi. İkimiz de farklı (ve daha iyi) alakalar yaşıyoruz ve konuşmuyoruz. Lakin yeniden de onun için en güzelini diliyorum.’
4. “20 yaşımda evlendim ve 23 yaşımda boşandım. En sıkıntı kısım daima olarak evliliğin ne kadar güç olduğunun söylenmesiydi…
ve birinci yılın ne kadar güç geçeceğini duymaktı. Ne kadar güç olması gerektiğini bilmek için çok gençtim. Bu kadar mı güç olmalıydı? Bu öğüt yüzünden kendimden kuşku edip durdum. Birden fazla geceyi ağlayarak ve keşke evlenmemiş olmayı dileyerek geçirdim; böylelikle kapıdan çıkıp gidebilirdim. Bağlantımızın başından beri anksiyetem adeta tavan olmuştu. Yeniden de güzel olacağı ümidine kapıldım, ta ki âlâ olmayacağını anlayana dek. Bu tecrübeden pişman olduğumu söylemezdim, zira gerekliydi. Bunu başarısız bir evlilik yahut bir kusur olarak görmüyorum; Bunu bana çokça şey öğreten bir büyüme tecrübesi olarak görüyorum. Başkalarına tavsiyem kendilerine güvenmeleri. Şayet bu kadar sıkıntı mu olmalı diye merak ediyorsanız, o denli olmamalı. Bu süreçten çıkana dek de kendinize karşı sabırlı olun.’
5. “23 yaşımda evlendim, olağanda uygun kararlar vermeme karşın. Bir seferinde bir makalede beynimizin karar verme merkezinin 25 yaşına dek tam gelişmediğini okumuştum…
Bunu, geleceğimiz hakkında konuşurken erkek arkadaşıma dedim ve bu sebepten ötürü 25 yaşına dek evlenmek istemediğimi de söyledim. Yalnızca bir defa evlenmek istedim. Fakat birlikte geçirdiğimiz dört yılın akabinde 22 yaşımda bana evlenme teklifi etti. Hayır demek istedim, lakin esasen eninde sonunda onunla evleneceğim için onu reddetmek istemedim. Babam bana müstakbel kocamın sıhhat sigortasından yararlanabileceğimi söyleyerek bunun uygun bir fikir olduğunu söyledi. Annem de memnun olduğumu düşünerek sevindi. Evlilik dört sene sürdü ve makus sonlandı. Kıssanın vermeye çalıştığı ileti: Bekle, bekle, bekle. İç güdüne inanç ve size doğruları söyleyecek bir etraf edin.’
6. “25 yaşımda, 21’imde tanıştığım adamla evlendim. Askeride çalışıyordu ve bir buyruk geldiğinde diğer bir eyalete gitmesi gerekiyordu…
Annemin verdiği en berbat tavsiye ise ‘Yüzüksüz hiçbir yere gitme’ oldu. Ben de o denli yaptım. Biz nişanlanana dek taşınmak istemediğimi söyledim ve o da teklif etti ve taşındık. Ondan gittikçe koptuğumu fark ederken düğün için verdiğimiz onca kelamdan sonra kendimi kapana düşmüş üzere hissettim. Onun değişeceğine inanarak düğünü yapmaya karar verdim. İki yıl sonra ayrıldık. Uzun lafın kısası; yüzük olmadan da hareket edin. Dışarı beklentilerin sizi hazır olmadığınız bir şeye itmesine müsaade vermeyin.’
7. “24 yaşımda evlendim. Ben çok gençtim, o çok gençti. Bir kitap vesilesiyle tanışıp arkadaş olup, sonra aşık olduğumuz bir öykümüz oldu…
Lakin ikimiz de baştan beri görmemiz gereken sinyalleri kaçırmışız. Daima arbede ederdik; her gün hengame etmesek de en azından haftada üç dört kez. Hayatta büsbütün farklı gayelerimiz vardı ve ikimiz de bir sıkıntı yaşamamak ismine evvelce bu mevzuda anlaşmıştık. O benim çok cimri olduğumu düşünürdü, ben ise paramızla neler yapabileceğimiz konusunda abartılı davrandığını. O sessiz bir aile hayatı istedi, ben ise arkadaşlarımızla iletişimde olmak. Ayrılmamıza tek bir bahis değil, üst üste biriken küçük hususlar sebep oldu.’
8. “22 yaşımda lise aşkımla evlendim. Çok çalışkan biri değildi ancak kibardı. Bir arada bir şeyler yapmaktan keyif alıyorduk ve eğleniyorduk…
Beş yıllık evliliğimizde anne – baba da olduk, ki bu benim istemediğim bir şeydi. O büyümeyi ve aile için çalışmayı reddetti ve tüm yükü bana bıraktı. Beni daha genç bir bayanla aldatması çok uzun sürmedi. Benim için bu kadarı yeterdi. Ondan boşandım ve çocuğumun tüm velayetini aldım. Benim için özgürlük demekti. Tüm gerilim ve hislerimi atlattıktan sonra çocuğum ve kendim için yapabileceğim en güzel şeyi yaptığımı fark ettim. Kimse bakacak öteki bir çocuk istemez, bir eş ister. Hayatımı seviyorum ve hiçbir şeyi değişmezdim, lakin size erken evlenmemenizi tavsiye ediyorum. Beşerler değişir, siz de o denli.’
9. “Evlendiğimizde ben 23, o 30 yaşındaydı. 5 yıldır birlikteydik. Artık anlıyorum ki o vakitler büyümek için vakte gereksinimim varmış…
fakat o çoktan büyümüştü. Sanırım onun istek ve hırslarının benimkiyle uyuşacağını düşündüm, fakat olmadı. Olmadığında dünyam küçükmüş üzere hissettirdi. Ayrıldık ve 30 yaşıma basmadan 6 ay evvel taşındım. Bu yılın başlarında boşandık ve buna pişman olmadığımı söyleyemem. Makûs bir seçim üzere gelse de, şayet ayrılmasaydım bugün olduğum insan olmazdım. Aramız hala güzel, ve daha âlâ bir hayat için yoluma devam ettim. Hiç olduğum kişi konusunda bu kadar memnun olmamıştım.’
10. “Üniversite sevgilimle mezuniyetin çabucak akabinde evlendik. Bir askerdi, o yüzden askeriye sebebiyle daima taşınıyorduk…
O yüzden evlenmek mantıklı gelmişti. İkimiz de çok gençtik ve birbirimiz için hakikat beşerler değildik. Fakat onunla birlikte üç defa taşındım. Üçüncü taşınmamızın akabinde bana memnun hissetmediğini söyledi. Evli olan en yakın arkadaşımla ilgisi olduğu ortaya çıktı. Yeniden de onu büsbütün suçlamıyorum, bana bir uygunluk yaptı. O kadar gençtik ki ne istediğimizi bilmiyorduk. İkimiz de tekrardan evlendik ve çok memnunuz.’
11. “Birçok insanın sadece sonraki bu adımın evlenmek olduğunu düşündüğü için evlendiklerini gördüm…
Hepsi 18 – 19 yaşında çıkmaya başlıyor ve sonra toplum onlara ‘Birkaç yıldır çıkıyorsunuz, evlenme vakti geldi!’ diyor ve onlar da evleniyor. Lakin bu sırada, bu vakte kadar hiç para, gelecek, çocuklar ve hayaller üzere münasebette zorlayıcı olabilen şeyler hakkında tek söz etmemiş oluyorlar. Bu tartışmalar ya hiç yaşanmıyor ya da 22 – 24 yaşlarında bu soruların yanıtları değişiyor. Yalnızca aşık oldukları için evleniyorlar ve bunun her şey için kâfi olacağını düşünüyorlar. Birini çok sevebilirsiniz, fakat şayet anlaşamazsanız en sonunda birbirinizin kalbini kırarsınız.’
12. “Yedi yıldır birlikte, iki yıldır evliydik. 20’li yaşlarımın başlarında bağlantıların sahip olmadığım şeylere benzediğini fark ettim…
Düzgün sürdürdük ve ayrılığımız da dostçaydı. Birtakım kolay uyuşmazlıklar, birçok tartışmanın ve mutsuz uyuşmazlıkların temelini attı. Ta ki ayrılma kararı alana dek: Bu türlü yaşamaya devam edemezdik. Tekrar de bir pişmanlığım yok. Bir evliliğe, partneriniz için uğraşacağınızı bilerek girin, verdiğiniz bir kelam için gönülsüzce davranarak değil. Münasebetler değişir ve bazen de biter. Ayrıldığım için çok hatalı hissettim; evliliğin hayat uzunluğu süren bir bağlılık olduğunu bilerek başarısız olduğum için. Ancak ayrıyeten daha az anksiyeteli hissettim. Daha az gergin. Ve daha keyifli. Verdiğim karardan mutluyum.’